เจาะเวลาหาอดีต ตอนสอง

   เค้าว่ากันว่าหากสิ่งใดสิ่งหนึ่งทำให้เราเกิดความประทับใจแรกอย่างรุนแรง มันจะฝังใจไปจนวันตาย ก็เหมือนที่ชายหนุ่มหลายคนไม่เคยลืมรสชาติของรักครั้งแรก หญิงสาวหลายคนไม่เคยลืมรสจูบแรกไม่ว่ามันจะนุ่มนวลหอมหวานหรือเร่าร้อนกระทั้นกระแทกเพียงใด ภาพยนตร์เรื่องแรกที่ผ่านตาผมจริงๆกลับไม่ใช่เรื่อง Jurassic Park แต่กลับเป็นความบันเทิงราคาถูกในรูปแบบวิดีโอที่ชาวบ้านทั่วไปเรียกกันว่า ‘หนังแปลงร่าง’ คงไม่มีใครไม่รู้จักหนังประเภทที่สัตว์ประหลาดมาบุกโลกแล้วพระเอกของเราก็มีความสามารถในการเปลี่ยนแปลงร่างกายตนเองให้มีพลังเพิ่มขึ้นเพื่อต่อกรกับสัตว์ร้ายที่ว่า ใช่แล้วครับ ที่บ้านของผมแม้จะยากจนแต่ก็ยังดิ้นรนหาซื้อเครื่องเล่นวิดีโอและโทรทัศน์เพื่อเสพความบันเทิงกัน และก็เพราะความบันเทิงราคาถูกเหล่านี้นี่เองที่ทำให้บ้านของเรามีรอยยิ้มเสียงหัวเราะและน้ำตาพร้อมๆกัน ความทรงจำเมื่อครั้งผมหัวเราะร่วนกับเรื่องราวในจอโทรทัศน์ไปพร้อมกับพ่อแม่และพี่สาวยังคงเด่นชัดในความทรงจำ หนังแปลงร่างที่ผมพูดถึงไปนั้นผมยังจำชื่อเรื่องได้เป็นอย่างดี ‘อภินิหารมนุษย์กระจกเงา’ แค่ชื่อเรื่องก็น่าจะพอบอกเล่าถึงวิธีการที่พระเอกของเราใช้ในการแปลงร่างได้นะครับ หนังเรื่องนี้เป็นซีรีส์ยาวพอสมควร แต่ผมมีโอกาสได้ดูเพียงแค่ม้วนเดียวซึ่งมีประมาณสามตอน ในตอนจบจะมีตัวอย่างของม้วนต่อไปซึ่งเป็นสัตว์ประหลาดมาจากดาวอังคาร เข้ามาสิงมนุษย์และทำให้มนุษย์คนนั้นกลายร่างเป็นเหมือนแมลงออกไล่กินคนอื่นไปทั่ว ซึ่งจนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังไม่มีโอกาสได้ดูตอนต่อที่ว่านี้เลย และผมก็คิดว่าคงไม่น่าจะมีขายแล้ว หากใครพอมีก็ช่วยบอกกล่าวกันด้วยนะครับ จะถือเป็นพระคุณอย่างสูงเลยครับ

   พอมีเครื่องเล่นวิดีโอแล้ว ความบันเทิงหลากหลายรูปแบบก็ผ่านตาผมเป็นประจำ พ่อมักจะเช่าหรือยืมวิดีโอจากเพื่อนๆมาให้พวกเราได้ดูเสมอ และครั้งที่ทำให้ผมหลงใหลมายาภาพบนหน้าจอได้มากที่สุดนั้นคือ วิดีโอม้วนนั้นที่หน้าปกเป็นชายหน้าตาน่ากลัวใส่แว่นดำ พร้อมภาษาอังกฤษที่ผมอ่านไม่ออกอยู่ด้านล่าง แต่สติ๊กเกอร์สีขาวที่แปะที่ม้วนวิดีโอพร้อมภาษาไทยสั้นๆ ก็ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นอยากดูสุดๆ ใช่แล้วครับ มันคือคำว่า ‘คนเหล็ก 2029’ นี่คือหนึ่งในหนังที่ดีที่สุดและดูซ้ำบ่อยที่สุดเท่าที่ชีวิตของเด็กชายปิยะพงษ์เคยดูเลยทีเดียว ผมดูซ้ำบ่อยมากจนจำได้เกือบทุกประโยคที่ตัวละครพูด ในการดูรอบแรกนั้นผมอ่านซับไตเติลไม่ทันเลย ผมจำได้แค่ว่ามีหุ่นยนต์ที่รูปร่างหน้าตาเหมือนมนุษย์สองตัวต่อสู้กัน โดยตัวหนึ่งต่อสู้เพื่อปกป้องเด็กหนุ่มคนหนึ่ง และอีกตัวหนึ่งต่อสู้เพื่อทำลายเด็กหนุ่มคนนั้น ทุกฉากที่หุ่นยนต์ทั้งสองเข้าห้ำหั่นกันดูสมจริงจนผมแว่วได้ยินเสียงกระจกบ้านสั่นไหว หนังเรื่องนี้ฉายให้เห็นสภาพบ้านเมืองในอนาคตที่น่าหดหู่สิ้นหวัง เด็กตัวน้อยๆความรู้ไม่มากแบบผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมอนาคตต้องเป็นแบบนั้นด้วย มนุษย์เราต้องพัฒนาสิ่งต่างๆเพื่อให้อนาคตดีไม่ใช่หรือ ผมเก็บความสงสัยเหล่านี้ไว้นาน จนวันหนึ่งแม่ของผมพาผมเข้าสู่โลกอีกใบที่น่าหลงใหลและกระตุ้นเร้าจินตนาการเด็กตัวเล็กๆอย่างผมได้อย่างมาก โลกที่จับต้องไม่ได้แต่บางครั้งกระตุ้นเร้าอย่างประหลาด โลกใบนั้นที่หลายๆคนหลงใหล เราเรียกมันว่า ‘หนังสือ’

   หนังสือเล่มแรกนอกจากตำราเรียนที่ผมอ่านเป็นนิตยสารสำหรับเด็ก ‘สวนเด็ก’ ใครที่อายุมากกว่า20ปีน่าจะรู้จักนิตยสารเล่มนี้เป็นอย่างดี นี่คือประตูบานเล็กๆที่เปิดสู่โลกใบใหญ่ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในจินตนาการของเด็กชายปิยะพงษ์ คำถามหลากหลายในหัวสมองได้รับคำตอบผ่านหน้ากระดาษเล็กๆ พร้อมทั้งก่อให้เกิดคำถามอีกมากมายที่คำตอบอาจไม่สำคัญเท่าวิธีการที่เราค้นหามัน วินาทีที่มือเล็กๆของผมสัมผัสกระดาษสายตาสัมผัสเรื่องราว ความรู้สึกนึกคิดต่างๆก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย นี่คือโลกอีกใบที่เด็กหลายคนปฏิเสธเพียงเพราะรังเกียจตัวอักษร แต่กับเด็กชายที่ไม่มีของเล่นและเพื่อนฝูงมากนัก หนังสือคือเพื่อนที่ดีที่สุดเท่าที่เขาเคยรู้จัก ภาพยนตร์คือของเล่นล้ำค่าที่สุดที่เขาเคยได้รับ และทุกสิ่งทุกอย่างก็หล่อหลอมชีวิตและความคิดช่วยให้เขาก้าวผ่านวัยเด็กที่ไม่ใคร่ดีนักไปสู่วัยที่โตขึ้นและโตขึ้น เพื่อค้นพบว่า โลกทั้งสองใบที่พ่อและแม่พาเขาก้าวเท้าไปเหยียบนั้นทรงพลังและมีอิทธิพลต่อตัวเขาอย่างยิ่ง

 
(มีความคิดเห็นอย่างไรก็ช่วยคอมเมนต์ด้วยนะครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามและคอมเมนต์ครับผม