life is too fucking short

ตื่นขึ้นมาพร้อมคำถามเต็มสมอง

หลังผ่านสัปดาห์ที่น่าประหลาดใจมากที่สุดสัปดาห์หนึ่งในชีวิต

 

มันเริ่มจาก

หนีตายจากเกมฟุตบอลอัปยศระหว่าง การท่าเรือ และ เมืองทอง ยูไนเต็ด

มันไม่ใช่การทะเลาะวิวาท

มันไม่ใช่การยกพวกตีกัน

มันคือการไล่กระทืบคนไม่มีทางสู้ของกองเชียร์เลว ๆ บางส่วนของการท่าเรือ

มันคือความอ่อนด้อยทางสติปัญญา และขาดแคลนความรับผิดชอบของฝ่ายผู้จัดการแข่งขัน

มันคือความน่าละอายของคนที่เกิดมาบนแผ่นดินเดียวกัน

มันคืออาการหัวใจล้มเหลวจากเกมลูกหนังที่ผมหลงรัก

คงเหมือนที่ปรมาจารย์ลูกหนังผู้ล่วงลับของลิเวอร์พูลกล่าวไว้เมื่อหลายทศวรรษก่อน

"ฟุตบอลมันไม่ใช่เรื่องของความเป็นหรือความตาย

แต่มันมีความหมายมากกว่านั้น"

คุณอาจจะเป็นจะตายเพราะฟุตบอลได้

แต่คุณมีสิทธิอะไรจะไปเอาชีวิตคนอื่นที่ไม่ได้ใส่เสื้อสีเหมือนคุณ

 

มันต่อเนื่องจาก

เฮ้ย กูจะไปเมืองนอกตั้ง 2 ปีแล้วนะเว้ย มึงไปกับกูหน่อยละกัน

สถานที่อโคจรไม่เคยถูกโฉลกกับผม

แต่หลายต่อหลายครั้ง ผมชวนตีนตัวเองไปจมจ่อมอยู่ในนั้น

กระแทกปากและหลอดอาหารด้วยเครื่องดื่มสูงดีกรี ซัดมันเข้าดั่งน้ำทิพย์จากสวรรค์

กระแทกแก้วหูด้วยเสียงเพลงดังเกินระดับมนุษย์ธรรมดาจะรับไหว ยัดเยียดเข้าไปราวกับมันคือเสียงจากสวรรค์

กระแทกปอดด้วยควันนานาชนิดชนิดที่สี่แยกกลางเมืองหลวงยังอากาศบริสุทธิ์กว่ามวลภาวะในปอด ณ ตอนนั้น

และทุกครั้ง มันจบลงด้วยการที่ตัวเองรู้สึกผิด

ผิดต่อแม่ ผิดต่อพ่อ ผิดต่อตัวเอง ผิดต่อคนที่เป็นห่วง (ถ้ายังพอมี)

ร่างกายของเราเป็นสมบัติของพ่อแม่

ผมมีสิทธิอะไรทำร้ายสมบัติชิ้นที่สำคัญที่สุดชิ้นหนึ่งของพ่อและแม่ได้แบบนี้

 

มันวนเวียนอยู่ที่

มึงยังทำอย่างที่มึงทำอยู่อีกหรอ

มึงยังทำอย่างที่มึงเคยบอกกูอยู่อีกหรอ

มึงยังรอวันที่จะได้เจอหน้าเธอซักครั้งอีกหรอ

มึงยังทุ่มเทให้สิ่งที่มึงไม่ศรัทธามันอีกหรอ

ชีวิตสั้นยิ่งกว่ากระพริบตาเอกภพ

เราคงไม่มีสิทธิตั้งคำถามอะไรมากนัก นอกจากทำตามเสียงบอกข้างในหัวใจ

 

มันจบลงที่

…..

…

.

ใครจะไปรู้วันพรุ่งนี้